Acostumo a sentarme nos cines na fila catro ou cinco; na segunda se se trata da sala do CGAI. Onte asistín á preestrea de De profundis no Palacio da Ópera: tocoume estar na zona C1, butacas pares, fila 21, aproximadamente a setecentos cincuenta metros da pantalla, hipérbole arriba ou abaixo. Se a iso lle engadimos o feito de que as condicións de proxección non eran precisamente as idóneas, entenderán que non poida xulgar o labor pictórico de Miguelanxo Prado, que intúo xenial pois o debuxante e ilustrador non sabe facer as cousas doutra maneira.

Definida como un "poema visual", quizá a modo de advertencia/ameaza para os espectadores que puidesen agardar un relato de aspecto clásico, o verdadeiro problema que presenta De profundis é que non se decante con máis claridade polo atrevemento formal, de maneira que a película se sitúa finalmente nunha liña indefinida entre o produto con vocación artística e unha narratividade algo insulsa, mesmo caendo ás veces nunha certa cursilería. O experimentalismo non admite termos medios, e nese senso eu tería agradecido que buscaran inspiracións máis radicais, fosen cales fosen, desde unha actitude contemplativa como a de James Benning até o libérrimo frenesí dun Guy Maddin. A min en De profundis sóbrame a animación, porque é moi cutre, porque como di acertadamente berto cheira a PowerPoint, sobre todo nas horrendas transicións entre escenas, e exhibe eses movementos ríxidos e mecánicos máis propios do sofware 3D que empregan nas moblerías para o deseño de cociñas que do cine serio. Se non hai cartos nin medios para crear algo ao estilo de Aleksandr Petrov, un referente obvio e inevitábel nun produto coma este, en especial a súa versión de O vello e o mar, talvez a mellor solución fose facer La Jetée. Tamén me sobra a historia; sóbrame todo o que ten de convencional, de feito, e fico coa música composta por Nani García. Porque De profundis é un 30% imaxe e un 70% música; é esta última a que dota de verdadeiro corpo e estrutura a cada unha das partes do filme.

Con todas as súas imperfeccións e defectos, De profundis é unha obra que inspira entusiasmo, que me deixou cheo de satisfacción e orgullo, mesmo liberado, coa certeza de que este é un dos camiños a seguir. Hai que apostar polo risco, pola ousadía, polos produtos exportábeis que se entendan e admiren da mesma forma aquí e en Tokio. Esa é a única saída posíbel para o audiovisual nun país pequeno coma o noso; por iso hai que felicitarse da existencia deste De profundis, e tamén dese De bares de Mario Iglesias que se verá esta fin de semana na Seminci, unha película irregular pero digna, que se ve sen sentir vergoña allea e que marca un modelo de produción a repetir. E xa era hora. ¶