Non sei se os organizadores da Feira len o meu blog ou o de Brétemas, sospeito que máis ben este último, pero o caso é que hoxe Suso de Toro tiña ao seu dispor unha copa para beber a auga, substituíndo aqueles vasos de plástico vermellos dos que falabamos onte e cos cales tiveron a ben honrar os trinta anos que Neira Vilas viviu en Cuba. Suso estivo unha hora longa asinando exemplares de Home sen nome; certo que ten o seu público, pero paréceme que o ano pasado non houbo tanta xente coma desta vez, feito que quizais se deba a que agora vén cunha novela e daquela traía debaixo do brazo outra entrega da súa serie ensaística Me duele España (da que eu gosto moito, dito sexa ao paso). Mentres o santiagués atende aos seus lectores nunha tarde de chumbo que a Víctor Freixanes parécelle tipicamente coruñesa, eu póñome de palique con Manolo Bragado, que me recomenda unha cantante carioca ben fotoxénica, Teresa Cristina, e en particular un dobre CD (que xa case teño) con pezas do grande Paulinho da Viola, cuxo Minha vez de sorrir apareceu no meu blog nun par de momentos importantes da nosa historia recente. Bragado confesa, como Cesare, que non chegou a interesarlle demasiado Budapeste, de Chico Buarque, libro que a min me entusiasma. O meu exemplar portugués empresteillo hai meses á miña amiga BossaNova, coa que me reúno logo pola zona das casas rexionais, onde ela acode para satisfacer o seu mono de polbo á feira nunha mesa da Pulpeira de Melide renunciando a probar a gastronomía plural do estado ídem e confirmando así aquilo que unha vez lle escoitei a Pedro Jorge de que os galegos somos capaces de sentir morriña mesmo sen saír do noso país. A BossaNova dígolle que quede co meu exemplar da novela de Chico, porque ao pasar por diante do posto de Andel Virtual reparei na magnífica edición orixinal brasileira e non puiden deixar de mercala.

Pola feira atopo a Xavier Alcalá, que vén dunha sesión (pracenteira) de rehabilitación e vai con presa para ver a Ramón Villares, Lourenzo Fernández Prieto, Dolores Vilavedra e ao editor galáctico presentando un novo número da revista Grial, o 170. Non chego a entrar na casposa carpa (no sucesivo, a carposa) porque o acto non me quita o sono, a diferenza daquel do ano pasado no que estaba a conselleira. Cando acaba, a iso das nove e media, Alcalá vai saúdar a Raúl, o da editorial Xuntanza, que está fascinado coa figura do galego Pedro Sarmiento de Gamboa, explorador, astrónomo, escritor, editor de poesía e por riba de todas as cousas un home sen sorte. Da súa biografía Raúl destaca un acontecemento ben suxestivo: o seu encontro con Isabel I de Inglaterra. Coa raíña mantivo Sarmiento de Gamboa unha conversa decisiva na única lingua que os dous tiñan en común: o latín.

A post-data: o cartaz da feira deste 2006 é bonito pero non especialmente orixinal, malia ser obra dun xenio como Xosé Cobas, a metade do dream team da LIX galega. Esa rata de biblioteca devoradora de libros saíulle na miña opinión inxenua de máis, case á maneira Beatrix Potter. Sen dúbida, o mellor do deseño é a manta, unha fermosura. Esa manta de cadros é Cobas en estado puro.

dos arquivos estranhos: Feira do Libro 2006, Episodio 1: Neira Vilas ¶