Paso o final dunha tarde de sábado calorosa camiñando por Torre. Achégome ao
Palexco pero
non me atrevo a entrar, no que quizá sexa unha vinganza do meu subconscente contra a pavorosa programación cinematográfica que nos regala o
galego imprudente. Dez salas mais pero só cinco filmes mais, pois o resto está xa ao noso dispor nos outros multicinemas da cidade. Esquezámonos da versión orixinal, esquezamos as estreas de
Kore-eda e as reposicións de
Dreyer; en mans de Filmax o único que temos asegurado é a chegada puntual de
O neto de Chucky, III e posibelmente dobrada ao galego, para facer patria da boa.
Na Feira do Libro preséntase o último número da revista
Grial. Chego co acto xa empezado pero con tempo de escoitar aos imprescindíbeis Xosé Luis Barreiro Rivas e Camilo-
de lo que pudo haber sido y no fue-Nogueira. En primeira fila e a carón do
alegre poeta vexo á miña conselleira favorita, Ánxela Bugallo, a quen se lle poden aplicar as mesmas palabras que usei
hai días para referirme a Rosa Aneiros. A beleza é evidente; a eficacia xa a veremos, pero posto a elixir entre ela e Pilar García Negro, que disque andou algo nas quinielas, eu non teño ningunha dúbida.
Póñome de parola cun
Brétemas disposto para a presentación do
libro de Ramiro Fonte, do que fala maravillas
Ignacio Chao, ao que vemos tamén na mesa. Grazas a Brétemas coñezo ao agora algo ausente
Kavafinho, confirmando que esta feira é a mais
blogueada de todas. Din que este da Coruña é
un feirón, e porén eu non deixo de ter todos os anos a mesma sensación de rotina e de absoluta ausencia de ideas. Penso que as feiras viven demasiado pechadas sobre si e un pouco á marxe do mundo. Por que non fan coloquios, conferencias, charlas, abertas ao público de par en par, empuxándoo para que participe? Por que non se valen da actualidade para organizar actividades? Se, como é o caso, a feira coincide co sesenta aniversario do bombardeo de Hiroshima, por que non facer algo para conmemoralo? E non estou pensando precisamente nun deses recitais poéticos tristísimos para lembrar aos mortos; estou pensando mais ben nun feixe de rapaces facendo figuras de papel -os famosos
grous- ou pintando de cores o moi desfeito asfalto dos xardíns de Méndez Núñez... A verdadeira vantaxe da feira coruñesa é que acontece en agosto e por estas datas entre libros, artesáns e certames gastronómicos o centro está cheo de xente, co cal acaba sendo doado facermos nós a festa que os libreiros non nos preparan.
De noite vou con
Táti e
os pais de Alicia ao concerto dos
irmáns Auserón, Santiago e Luis, agora reunidos baixo o nome
Las Malas Lenguas. Os Auserón fan de todo e todo ben, desde o rock canalla até o blues mais descarnado, e polo medio métenche unha
versión alucinante do
By this tiver de Brian Eno do que tanto gostamos
Nanni Moretti e mais eu. Despois de escoitar as súas memorábeis adaptacións de James Brown, Sreamin' Jay Hawkins, Neil Young ou Iggy Pop cando chegan os bises recibimos como regalo tres clásicos do seu repertorio como
Radio Futura, tres auténticos himnos xeneracionais:
El canto del gallo,
Annabelle Lee e
Escuela de calor. Vaian
velos en canto teñan ocasión, por exemplo en Pontevedra o próximo día 15 ou se queren en Lugo polo San Froilán.
O domingo durmo e
leo, pero ás nove estou na carpa da feira asistindo á presentación do libro de Miguel Mato,
Xope de Lilaina, que guía coa sabiduría e bondade que o caracteriza o mestre e amigo Xabier P. Docampo, unha persoa da cal até
Jaureguizar falaría ben. Dame tempo a saúdar a
Xosé Cobas, o ilustrador máxico, e a
Sanantón do Castelo, que andaba por alí.
O luns vén
Manuel Rivas e hai programa especial de
El ojo crítico, pero creo que vou perderme as dúas cousas. Volverei o martes para oír o que conta
Alcalá dos evanxélicos.
¶
